Wat kan het leven toch leuk zijn.
Zit ik hier in ‘the middle of nowhere’ gewoon te genieten van alle likes, reacties en het delen van mijn artikel in het NRC. Terwijl ik me bedenk dat ik een blog wil gaan schrijven en inlog op mijn website, valt de stroom voor de zoveelste keer uit.
Het voelt zo zinvol, mijn stuk in het NRC en tegelijkertijd word ik hier met mijn neus op de relativerende feiten gedrukt.
Pat en ik zijn in Bamboi. De zwarte pieten discussie, samen met de beschamende vertoning bij de voetbalwedstrijd in Den Bosch afgelopen weekend, beheersen het nieuws in Nederland. Ik wou dat het klaar was. Hoe zal eigenlijk de verdeling tussen zwart en wit zijn in de wereld. En kennelijk maakt dat je meer geld hebt, dat je meer macht hebt. Het lijkt een open deur, maar ik vraag me toch met regelmaat af of het op de lange duur stand houdt, het principe: ’Geld maakt macht’. Ik hoop intens dat het op een dag verandert in: ’Wijsheid maakt macht’. Dat zal nog wel even duren, want wat is wijsheid….
Als je maar lang genoeg in ‘Africa’ woont, laat je een spoor van ellende achter je. Misschien moet ik er niet zo naar kijken, maar we hebben inmiddels Klijem in Suriname, Suzanne en Julien in Ivoorkust, onze Veronica in Liberia en nu, gelukkig nog niet achter ons, maar nog bij ons: Lizzy en Suzy.
Hier in Bamboi is het Suzy.
Mijn eerdere blogs uit Monrovia (2016 - 2018)
Vrijdag 2 december mag ik met Willem meelopen.Willem coördineert de public Health voor Save the Children in de County Margibi.
Alex brengt me, ik moet er om 10 uur zijn en Pat haalt me om ongeveer vijf uur weer op. Ik heb nog geen rijbewijs en hoewel ik in Nederland/Europa, volgens mij overal heen durf, ook in Suriname en Ivoorkust trouwens, heb ik hier nog geen onbedwingbare drang om achter het stuur te kruipen. Misschien komt het nog. Zelf een boodschap kunnen doen zou wel lekker zijn, maar niemand (bijna niemand) let op en de meeste taxichauffeurs kunnen niet rijden. Best jammer.
Als ik aan mensen vertel wat mijn grootste lering is geweest van het wonen in andere culturen, zeg ik altijd, dat ik heb begrepen dat ik het nooit ga begrijpen. Als dat echt waar zou zijn, vraag ik me kritisch af, waarom ik dan toch steeds weer verbaasd, verrast of teleurgesteld ben. Ik vrees dat ik tot de conclusie moet komen, dat ik me wijzer voordoe dan ik ben. Ik zal jullie eerst meenemen in wat kleine anekdotes. Vervolgens eindig ik mijn blog dan vandaag met de treurige klap op de nog treuriger vuurpijl.
Laat ik bij het begin beginnen. Via Petra, mijn alleroudste vriendin, dwz we kennen elkaar sinds de geboorte van Peet 51 jaar geleden, ben ik in contact gekomen met ‘Save the Children’, een organisatie die actief is in 120 landen (www.savethechildren.org).
Een schoonzusje van Petra werkt daar en is zelf voor de burgeroorlog een keer of zes in Liberia geweest. Ik had al vanuit Nederland contact met haar, per mail. Hier gekomen heb ik ongeveer drie dagen kunnen denken dat ik niet gelijk aan het werk hoef, maar dat is echt moeilijk vol te houden, als je weet dat het niet vanzelf naar je toe gaat komen.
